Umut kuzum 1 Yaşında bugün. Zaman ne hızlı akıyor. Daha dün gibi ambulansa binişim ve korkulu gözlerle anneme, eşime bakışım.

 

Çok ama çok zor bir dokuz ayı  birlikte yaşadık bebeğim.  Aman altı üstü bir hamilelik demeyin. O 9 (dokuz) ayda neler oluyor biliyor musunuz?

Bir kadının tüm hücreleri yeniden var oluyor. İlahi bir güçle her hücresi yenileniyor. Her saniye içinde bir canlı pıt pıt büyüyor. Bu mucizeyi bir tek yaşayan anlıyor. Bazen bu süreç çok zor geçebiliyor. Lütfen hamileleri anlayın. Sırf naz olsun diye ağlamıyorlar. Gerçekten ağlamak istemeseler dahi ağlayabiliyorlar, hemde salya sümük böğüre böğüre iş yerinde öylece bir iş yaparken – yapamazken-.

Sakin olamıyorlar çünkü o içerideki onu rahat bırakmıyor. Her an ne olacağı bilinmiyor. Teknoloji istediği kadar ilerlesin. Dört, beş, onbeş boyutlu cihazlar çıksın hiçbiri rahatlatmıyor.

Daha hamileliğimi ilk öğrendiğim haftada başladı sıkıntılar. Boş kese dendi sonra haftasında kalbi attı. Yirminci haftada olması gerekenden fazla suyum olduğunu öğrendim sonra bebeğin eşinin aşağıda olduğunu. Üstüne de 9 ay bitmeyen reflü. Psikoloji misikoloji hak getire evde deli gibi dolanan  bir anne, kardeşine sevinse mi üzülse mi bunu çözemeyen bir  abi ne yapacağını bileyen baba…

Bugünlere çok şükür ama biliyor musun bebeğim bana kızma ama  doğuma giderken babana vasiyet bile bıraktım. O kadar bitkindim ki normal doğum yapmama rağmen 3 gün ayağa kalkamadım. Sakın benim yüzümden annem böyle olmuş deme. Neden böyle oldum hiç bilmiyorum. Yaşamamız gerekiyormuş hepsini…

Şimdi daha güçlü bir annen var.

Bir de senin o tatlı gülüşün görünce hepsini unutuyorum.

Sen hep gül emi..

İyi ki doğdun bebeğim mutlu yaşların olsun..

 

 

3 YORUMLAR

CEVAP VER

Please enter your comment!
Please enter your name here