Umut kuzum 1 Yaşında bugün. Zaman ne hızlı akıyor. Daha dün gibi ambulansa binişim ve korkulu gözlerle anneme, eşime bakışım.
Çok ama çok zor bir dokuz ayı birlikte yaşadık bebeğim. Aman altı üstü bir hamilelik demeyin. O 9 (dokuz) ayda neler oluyor biliyor musunuz?
Bir kadının tüm hücreleri yeniden var oluyor. İlahi bir güçle her hücresi yenileniyor. Her saniye içinde bir canlı pıt pıt büyüyor. Bu mucizeyi bir tek yaşayan anlıyor. Bazen bu süreç çok zor geçebiliyor. Lütfen hamileleri anlayın. Sırf naz olsun diye ağlamıyorlar. Gerçekten ağlamak istemeseler dahi ağlayabiliyorlar, hemde salya sümük böğüre böğüre iş yerinde öylece bir iş yaparken – yapamazken-.
Sakin olamıyorlar çünkü o içerideki onu rahat bırakmıyor. Her an ne olacağı bilinmiyor. Teknoloji istediği kadar ilerlesin. Dört, beş, onbeş boyutlu cihazlar çıksın hiçbiri rahatlatmıyor.
Daha hamileliğimi ilk öğrendiğim haftada başladı sıkıntılar. Boş kese dendi sonra haftasında kalbi attı. Yirminci haftada olması gerekenden fazla suyum olduğunu öğrendim sonra bebeğin eşinin aşağıda olduğunu. Üstüne de 9 ay bitmeyen reflü. Psikoloji misikoloji hak getire evde deli gibi dolanan bir anne, kardeşine sevinse mi üzülse mi bunu çözemeyen bir abi ne yapacağını bileyen baba…
Bugünlere çok şükür ama biliyor musun bebeğim bana kızma ama doğuma giderken babana vasiyet bile bıraktım. O kadar bitkindim ki normal doğum yapmama rağmen 3 gün ayağa kalkamadım. Sakın benim yüzümden annem böyle olmuş deme. Neden böyle oldum hiç bilmiyorum. Yaşamamız gerekiyormuş hepsini…
Şimdi daha güçlü bir annen var.
Bir de senin o tatlı gülüşün görünce hepsini unutuyorum.
Sen hep gül emi..
İyi ki doğdun bebeğim mutlu yaşların olsun..
Maşallah benim guzel kuzuma. Iyi ki doğdun iyi ki teyze olduk. Umut kuzu, senin gibi bir anneye sahip olduğu icin çok şanslı ve ömür boyu bunun gururunu yaşayacak.